Pomnik cesarza Wilhelma I, przed dawnym ratuszem, na starogardzkim rynku.

Ulica Świętojańska została wytyczona na Głównym Mieście w 1349 r. W pierzei północnej wybudowano najpierw kaplicę, następnie w 1370 r. zaczęto wznosić na jej miejscu murowany kościół św. Jana. Początkowo filialny względem kościoła św. Katarzyny, od 1454 r. parafialny dla północnej części Głównego Miasta.

Wnętrze największej gdańskiej świątyni, vczyli kościoła Wniebowzięcia NMP, której początki sięgają czasów krzyżackich i jednocześnie lokacji Głównego Miasta Gdańska. Pełnił on rolę fary tej części miasta. Był on sukcesywnie rozbudowywany, aż osiągnął ostateczny kształt w początkach XVI w. W 2 poł XVI w. został przejęty przez luteran. Przez kilkaset lat pełnił rolę najważniejszej świątyni luterańskiej w Gdańsku. Bogate wyposażenie uległo w dużej mierze zniszczeniu lub rozproszeniu w czasie II wojny światowej. Dotyczy to również ambony, która widoczna jest na zdjęciu. Jej miejsce po II wojnie zajęła ambona z kościoła św. Jana.

Kościół św. Jakuba jest dwunawowy, o długości 28 m i szerokości 10 m. W drzwiach prowadzących do kościoła znajduje się zamek z rokokowym ornamentem.

Podnóże Biskupiej Górki wraz z Kanałem Raduni na pierwszym planie oraz dawnym kościołem Menonitów wzniesionym w latach 1817 - 19 przez budowniczego miejskiego Brettschneidera. Obecnie gospodarzem świątyni jest Kościół Zielonoświątkowy.

Dom Młynarza na wysepce zwanej Tarczą, na Kanale Raduni. W głębi kościół św. Katarzyny, po prawej ulica Na Piaskach (Am Sande), po lewej zabudowania przy Wielkie Młyny (An der Grossen Muhle). Obieg 1902 r.