Rycina przedstawia widok na Ratusz Prawego Miasta od strony Bramy Zielonej. Pierwsza linia tramwaju konnego została założona w Gdańsku z 1873 r.

Pokój do rozmów biznesowych w lokalu (winiarnia, piwiarnia) W. Bodenburg. Lokal znajdował się przy ulicy Długiej 41/42 naprzeciwko Ratusza Głównego Miasta. Ówczesnym właścicielem była Luis Ernst. W późniejszym czasie właścicielem był Paul Otto Krause. Lokal był reklamowany jako najwytworniejsza winiarnia i piwiarnia.

Widok z Długiego Targu na budynek Ratusza Głównego Miasta i fontannę Neptuna. W głębi ulica Długa.

Pocztówka przedstawia Wielką Salę Rady (Salę Czerwoną) w Ratuszu Prawego Miasta. Na suficie widoczna alegoria "Apoteoza", ukazująca źródła dobrobytu miasta. Po lewej polichromowany kominek z piaskowca z herbem Gdańska.

Wnętrze Dworu Artusa wybudowanego przy Długim Targu 44, w jego pierzei północnej. Pełnił on miejsce spotkań elit ówczesnego mieszczaństwa, następnie kupieckiej giełdy. Obecnie spełnia rolę muzealną i reprezentacyjną. Tu odbywają się uroczystości miejskie, koncerty itp. Widoczny na zdjęciu bogaty wystrój wnętrza pochodzi z wieków XVI - XVII.

Rankiem 23 sierpnia 1907 r. kilka sygnałów że coś złego się dzieje (spaczone drzwi, odpadające tynki, pękające ściany) w dwóch sąsiadujących kamienicach, pozwoliły na udaną ewakuację niemal wszystkich osób w nich zamieszkałych. Na szczęście nikt nie zginął a z tych, co nie zdążyli uciec, najboleśniej skutek katastrofy odczuła panna Kiedrowski, gdy spadając do piwnicy zmiażdżyła obie stopy. Straty materialne były z kolei bardzo duże, oprócz całkowitego zniknięcia obu kamienic (uchowały się jedynie szczyty od strony bazyliki Mariackiej) zniszczony był także całkiem spory majątek osób tam zamieszkujących, jak choćby wspomnianej panny Kiedrowski, która prowadziła sklep z tapetami i które to wszystkie uległy zniszczeniu. Obaj właściciele, rencista Franz Feichtmeyer posiadacz domu z nr 48 oraz Paul Nachtigal handlujący kawą z nr 47, po katastrofie nie byli już w stanie odbudować swych domów i obaj sprzedali je sąsiadowi z nr 45/46 p. Bernardowi Braune, który w przeciągu dwóch lat postawił nowe budynki.