Panorama miasta Gdańska widziana od południowego zachodu. Na pierwszym planie budynek Prezydium Policji oddany do użytku w 1905 r. Nad Głównym miastem góruje potężna sylwetka średniowiecznego kościoła Wniebowzięcia NMP. Po jego lewej stronie widoczna wieża kościoła św. Jana, zaś po prawej - Ratusza Głównego Miasta. Widoczna również kopuła Wielkiej Synagogi, wychodząca zza Prezydium Policji.

Wieża kościoła Mariackiego, zwana Grubą Maryśką, i cztery mniejsze wieżyczki. Widok od wschodu. Dzwon w Wielkiej Sygnaturce był połączony z zegarem groblowym i wydzwaniał godziny. Pocztówka wydana przed 1905 r.

Wnętrze gotyckiego kościoła Wniebowzięcia NMP na Głównym Mieście. Nawa główna. Po lewej stronie widać siedemnastowieczną ambonę, a w głębi prezbiterium z ołtarzem pochodzącym z pierwszej poł. XVI w. (wykonany pod kierunkiem Mistrza Michaela z Augsburga).

Kaplica Królewska wybudowana w 2 - ej poł. XVII w. z inicjatywy ( i przy znacznym wsparciu finansowym) króla Jana III Sobieskiego oraz prymasa Olszowskiego, jako świątynia dla gdańskich katolików. Pracami budowlanymi kierował Bartel Ranish.

Widok na wschodnią ścianę Kościoła Mariackiego. Poniżej dachy kamienic stojących wzdłuż ulicy Świętojańskiej. Fotografia pochodzi z albumu pt.: "Gdańsk dawniej a dziś" ang.: "Former and today" autorstwa M. Dobrzykowskiego. W kartonowej kopercie w kolorze szałwiowej zieleni jest 14 zdjęć przedwojennego i powojennego, zruinowanego Gdańska. Napisy na okładce albumu są wytłoczone i pozłocone.

Rankiem 23 sierpnia 1907 r. kilka sygnałów że coś złego się dzieje (spaczone drzwi, odpadające tynki, pękające ściany) w dwóch sąsiadujących kamienicach, pozwoliły na udaną ewakuację niemal wszystkich osób w nich zamieszkałych. Na szczęście nikt nie zginął a z tych, co nie zdążyli uciec, najboleśniej skutek katastrofy odczuła panna Kiedrowski, gdy spadając do piwnicy zmiażdżyła obie stopy. Straty materialne były z kolei bardzo duże, oprócz całkowitego zniknięcia obu kamienic (uchowały się jedynie szczyty od strony bazyliki Mariackiej) zniszczony był także całkiem spory majątek osób tam zamieszkujących, jak choćby wspomnianej panny Kiedrowski, która prowadziła sklep z tapetami i które to wszystkie uległy zniszczeniu. Obaj właściciele, rencista Franz Feichtmeyer posiadacz domu z nr 48 oraz Paul Nachtigal handlujący kawą z nr 47, po katastrofie nie byli już w stanie odbudować swych domów i obaj sprzedali je sąsiadowi z nr 45/46 p. Bernardowi Braune, który w przeciągu dwóch lat postawił nowe budynki.