Zachowane do dziś w podobnym kształcie wejście prowadzące na Skwer Kuracyjny i molo. Budki dla bileterek oklejono plakatami reklamującymi festiwal wagnerowski w Operze Leśnej, a konkretnie przedstawienia: „Walkiria", „Zygfryd" i „Zmierzch bogów". 1931 r.

Pocztówka trójobrazkowa przedstawiająca różne atrakcje dla kuracjuszy w Gdańsku - Stogach: restaurację Meyer ' s Restaurant (dzierżawca Fritz Grimm), scenę przeznaczoną do tańca oraz plażę wraz z Halą Plażową. Pocztówka w obiegu od 6 XI 1941 r.

Grupa dziewcząt pod natryskami w sopockim zakładzie kąpielowym (Warmbad). 1936 r., „Die Möwe".

Rankiem 23 sierpnia 1907 r. kilka sygnałów że coś złego się dzieje (spaczone drzwi, odpadające tynki, pękające ściany) w dwóch sąsiadujących kamienicach, pozwoliły na udaną ewakuację niemal wszystkich osób w nich zamieszkałych. Na szczęście nikt nie zginął a z tych, co nie zdążyli uciec, najboleśniej skutek katastrofy odczuła panna Kiedrowski, gdy spadając do piwnicy zmiażdżyła obie stopy. Straty materialne były z kolei bardzo duże, oprócz całkowitego zniknięcia obu kamienic (uchowały się jedynie szczyty od strony bazyliki Mariackiej) zniszczony był także całkiem spory majątek osób tam zamieszkujących, jak choćby wspomnianej panny Kiedrowski, która prowadziła sklep z tapetami i które to wszystkie uległy zniszczeniu. Obaj właściciele, rencista Franz Feichtmeyer posiadacz domu z nr 48 oraz Paul Nachtigal handlujący kawą z nr 47, po katastrofie nie byli już w stanie odbudować swych domów i obaj sprzedali je sąsiadowi z nr 45/46 p. Bernardowi Braune, który w przeciągu dwóch lat postawił nowe budynki.

Megafon radiowęzła plażowego w Sopocie. 1936 r., „Die Möwe".

Kąpielisko podzielone było na odrębne sekcje plażowe dla kobiet i mężczyzn, przedzielone częścią rodzinną. Długie pomosty z przebieralniami umożliwiały wejście bezpośrednio do wody bez potrzeby przechodzenia w stroju kąpielowym po piasku pomiędzy innymi gośćmi. Obieg 1914 r.