Część środkowa ołtarza głównego znajdującego się w prezbiterium Kościoła Wniebowzięcia NMP na terenie Głównego Miasta w Gdańsku. W tej części ołtarza została ukazana scena ukoronowania Najświętszej Maryi Panny. Ołtarz został wykonany pod kierunkiem rzeźbiarza Michaela z Augsburga przebywającego w Gdańsku 1510 – 1526. Dzieło zostało ukończone w 1517 r.

Rzeźba NMP z Dzieciątkiem z ok. 1430 r. Madonnę otacza wieniec z róż z okrągłymi plakietkami ukazującymi sceny z życia Chrystusa. Znajduje się w kaplicy św. Anny w Bazylice Mariackiej w Gdańsku.

Spojrzenie w głąb ulicy Złotników w kierunku ulicy Szerokiej. Pierwsza z lewej kamienica Wilhelma Bernthala nr 17/18. W 1377 r. była to ulica Ślusarska. Mieszkał tu Henryk Ungeradin, wg którego wizji rozbudowano kościół NMP. Początkowo mieszkali tu kowale i ślusarze, z czasem złotnicy.

Ul. Piwna na Głównym Mieście z widoczną wieżą średniowiecznego kościoła NMP, która wyraźnie góruje nad miastem.

Kaplica Królewska wybudowana w 2 - ej poł. XVII w. z inicjatywy ( i przy znacznym wsparciu finansowym) króla Jana III Sobieskiego oraz prymasa Olszowskiego, jako świątynia dla gdańskich katolików. Pracami budowlanymi kierował Bartel Ranish.

Rankiem 23 sierpnia 1907 r. kilka sygnałów że coś złego się dzieje (spaczone drzwi, odpadające tynki, pękające ściany) w dwóch sąsiadujących kamienicach, pozwoliły na udaną ewakuację niemal wszystkich osób w nich zamieszkałych. Na szczęście nikt nie zginął a z tych, co nie zdążyli uciec, najboleśniej skutek katastrofy odczuła panna Kiedrowski, gdy spadając do piwnicy zmiażdżyła obie stopy. Straty materialne były z kolei bardzo duże, oprócz całkowitego zniknięcia obu kamienic (uchowały się jedynie szczyty od strony bazyliki Mariackiej) zniszczony był także całkiem spory majątek osób tam zamieszkujących, jak choćby wspomnianej panny Kiedrowski, która prowadziła sklep z tapetami i które to wszystkie uległy zniszczeniu. Obaj właściciele, rencista Franz Feichtmeyer posiadacz domu z nr 48 oraz Paul Nachtigal handlujący kawą z nr 47, po katastrofie nie byli już w stanie odbudować swych domów i obaj sprzedali je sąsiadowi z nr 45/46 p. Bernardowi Braune, który w przeciągu dwóch lat postawił nowe budynki.