Rankiem 23 sierpnia 1907 r. kilka sygnałów że coś złego się dzieje (spaczone drzwi, odpadające tynki, pękające ściany) w dwóch sąsiadujących kamienicach, pozwoliły na udaną ewakuację niemal wszystkich osób w nich zamieszkałych. Na szczęście nikt nie zginął a z tych, co nie zdążyli uciec, najboleśniej skutek katastrofy odczuła panna Kiedrowski, gdy spadając do piwnicy zmiażdżyła obie stopy. Straty materialne były z kolei bardzo duże, oprócz całkowitego zniknięcia obu kamienic (uchowały się jedynie szczyty od strony bazyliki Mariackiej) zniszczony był także całkiem spory majątek osób tam zamieszkujących, jak choćby wspomnianej panny Kiedrowski, która prowadziła sklep z tapetami i które to wszystkie uległy zniszczeniu. Obaj właściciele, rencista Franz Feichtmeyer posiadacz domu z nr 48 oraz Paul Nachtigal handlujący kawą z nr 47, po katastrofie nie byli już w stanie odbudować swych domów i obaj sprzedali je sąsiadowi z nr 45/46 p. Bernardowi Braune, który w przeciągu dwóch lat postawił nowe budynki.

Pocztówka przedstawiająca budynek kąpieli ciepłych i leczniczych. Budynek zbudowano pod koniec XIX wieku. Na drugiem obrazku widok na wydmy, molo i w oddali łazienki kąpielowe.

Molo Cesarskie miało 120 m długości. Stanowiło miejsce przechadzek i zabaw, ale także przystań dla statków parowych, które zabierały gości kąpieliska na rejsy po Zatoce Gdańskiej.

Molo w Brzeźnie. Molo w Brzeźnie powstało pod koniec XIX wieku i miało około 100 m długości. W okresie międzywojennym zostało zmodernizowane i przedłużone do 250 metrów i 6 metrów szerokości. Obieg 1931 rok.

Molo otwarto w 1900 roku. Podobnie jak Hala Brzegowa, powstało ono z dzięki właścicielowi kąpieliska, Aloys'a Hoecherl'a który zlecił panu Feyerabend'owi zadanie ożywienia kąpieliska.

Czarno-biała fotografia przedstawiająca deptak przed molo w Sopocie Zakaz kopiowania, zasób dostępny w zbiorach Muzeum II Wojny Światowej w Gdańsku, sygnatura: MIIWS/RZ/7018